Newsletter

Zapisz się na nasz newsletter, aby otrzymywać informacje o nowościach i aktualnych promocjach.

Niegasnące światło. Świadectwo więźnia pierwszego sowieckiego obozu koncentracyjnego Zobacz większe

Niegasnące światło. Świadectwo więźnia pierwszego sowieckiego obozu koncentracyjnego

Świadectwo więźnia pierwszego sowieckiego obozu koncentracyjnego
Borys Nikołajewicz Szyriajew, ur. w 1889 roku w Moskwie, po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Moskiewskim służył w Białej Armii. Po wybuchu rewolucji październikowej prześladowany przez bolszewików. Dwukrotnie skazywany na rozstrzelanie, szczęśliwie ocalał. Drugi wyrok zamieniono mu na 10-letnie zesłanie. Trafił na Wyspy Sołowieckie, gdzie spędził prawie siedem lat. Był rok 1922. Autor dostał się do pierwszego w ZSRR obozu koncentracyjnego, który powstał w XV-wiecznym monasterze po wypędzeniu stamtąd mnichów w 1920 roku. Sołówki lat 20. stały się „wysypiskiem niedobitych wrogów rewolucji", złożonych z wybitnych przedstawicieli inteligencji, wojska i duchowieństwa...
Niegasnące światło to zwieńczenie twórczości Szyriajewa. Pierwsze wydanie książki ukazało się w Nowym Jorku w 1954 roku, ale do rak rosyjskiego czytelnika dzieło to trafiło dopiero w roku 1991. Pisarz zmarł 17 kwietnia 1959 roku w San Remo we Włoszech. Kilka lat wcześniej, w Rzymie, Szyriajew zmienił wyznanie i przeszedł na katolicyzm. Ten istotny fakt z życia pisarza często jest krytykowany lub pomijany w jego biografiach. Nadal jeszcze zarzuca mu się zarówno zdradę ojczyzny (ZSRR!), jak i wiary.

Ksiażka-świadectwo, jak „Inny świat" Herlinga-Grudzinskiego, jak opowiadania Szałamowa, jak „Archipelag GUŁAG" Sołżenicyna. To wstrząsające świadectwo nieludzkiego systemu, wypróbowanego na osławionych Sołowkach. To zarazem świadectwo ludzkiej godności, broniącej się nawet w takich warunkach przed upodleniem.
Prof. dr hab. Andrzej Nowak

Tę opowieść postanowiłem napisać jeszcze na Sołówkach, nad grobami nieznanych pokutników, w imię starej rosyjskiej pobożności, i na mogiłach nowych męczenników, którzy oddali swe życie za Rus. (...) Pisałem o łzach i krwi, o cierpieniach i śmierci. I tylko o tym. (...) Mijały lata. W grzmotach wojny, w wichrze śmierci, w nowych potokach krwi i łez przypadło mi w udziale, jako jednemu z milionów istnień ludzkich, zadanie, by opowiedzieć o tamtych przeżyciach. (...) Jest to opowieść o ludziach, którzy żyli w łagrach, w ogromnych skupiskach i którzy wyrwali się z ciemności.
Borys Szyriajew

Borys Szyriajew, Niegasnące światło. Świadectwo więźnia pierwszego sowieckiego obozu koncentracyjnego, ISBN 978-83-7864-708-9, Wydawnictwo AA, Kraków 2014, format: 145 x 205, ss. 480, oprawa miękka

Wysyłka w przeciągu 1-5 dni roboczych

Więcej szczegółów

Ten produkt nie występuje już w magazynie

34,90 zł brutto

Dodaj do listy życzeń

Więcej informacji

Świadectwo więźnia pierwszego sowieckiego obozu koncentracyjnego
Borys Nikołajewicz Szyriajew, ur. w 1889 roku w Moskwie, po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Moskiewskim służył w Białej Armii. Po wybuchu rewolucji październikowej prześladowany przez bolszewików. Dwukrotnie skazywany na rozstrzelanie, szczęśliwie ocalał. Drugi wyrok zamieniono mu na 10-letnie zesłanie. Trafił na Wyspy Sołowieckie, gdzie spędził prawie siedem lat. Był rok 1922. Autor dostał się do pierwszego w ZSRR obozu koncentracyjnego, który powstał w XV-wiecznym monasterze po wypędzeniu stamtąd mnichów w 1920 roku. Sołówki lat 20. stały się „wysypiskiem niedobitych wrogów rewolucji", złożonych z wybitnych przedstawicieli inteligencji, wojska i duchowieństwa...
Niegasnące światło to zwieńczenie twórczości Szyriajewa. Pierwsze wydanie książki ukazało się w Nowym Jorku w 1954 roku, ale do rak rosyjskiego czytelnika dzieło to trafiło dopiero w roku 1991. Pisarz zmarł 17 kwietnia 1959 roku w San Remo we Włoszech. Kilka lat wcześniej, w Rzymie, Szyriajew zmienił wyznanie i przeszedł na katolicyzm. Ten istotny fakt z życia pisarza często jest krytykowany lub pomijany w jego biografiach. Nadal jeszcze zarzuca mu się zarówno zdradę ojczyzny (ZSRR!), jak i wiary.

Ksiażka-świadectwo, jak „Inny świat" Herlinga-Grudzinskiego, jak opowiadania Szałamowa, jak „Archipelag GUŁAG" Sołżenicyna. To wstrząsające świadectwo nieludzkiego systemu, wypróbowanego na osławionych Sołowkach. To zarazem świadectwo ludzkiej godności, broniącej się nawet w takich warunkach przed upodleniem.
Prof. dr hab. Andrzej Nowak

Tę opowieść postanowiłem napisać jeszcze na Sołówkach, nad grobami nieznanych pokutników, w imię starej rosyjskiej pobożności, i na mogiłach nowych męczenników, którzy oddali swe życie za Rus. (...) Pisałem o łzach i krwi, o cierpieniach i śmierci. I tylko o tym. (...) Mijały lata. W grzmotach wojny, w wichrze śmierci, w nowych potokach krwi i łez przypadło mi w udziale, jako jednemu z milionów istnień ludzkich, zadanie, by opowiedzieć o tamtych przeżyciach. (...) Jest to opowieść o ludziach, którzy żyli w łagrach, w ogromnych skupiskach i którzy wyrwali się z ciemności.
Borys Szyriajew

Borys Szyriajew, Niegasnące światło. Świadectwo więźnia pierwszego sowieckiego obozu koncentracyjnego, ISBN 978-83-7864-708-9, Wydawnictwo AA, Kraków 2014, format: 145 x 205, ss. 480, oprawa miękka

Opinie

Na razie nie dodano żadnej recenzji.

Napisz opinię

Niegasnące światło. Świadectwo więźnia pierwszego sowieckiego obozu koncentracyjnego

Niegasnące światło. Świadectwo więźnia pierwszego sowieckiego obozu koncentracyjnego

Świadectwo więźnia pierwszego sowieckiego obozu koncentracyjnego
Borys Nikołajewicz Szyriajew, ur. w 1889 roku w Moskwie, po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Moskiewskim służył w Białej Armii. Po wybuchu rewolucji październikowej prześladowany przez bolszewików. Dwukrotnie skazywany na rozstrzelanie, szczęśliwie ocalał. Drugi wyrok zamieniono mu na 10-letnie zesłanie. Trafił na Wyspy Sołowieckie, gdzie spędził prawie siedem lat. Był rok 1922. Autor dostał się do pierwszego w ZSRR obozu koncentracyjnego, który powstał w XV-wiecznym monasterze po wypędzeniu stamtąd mnichów w 1920 roku. Sołówki lat 20. stały się „wysypiskiem niedobitych wrogów rewolucji", złożonych z wybitnych przedstawicieli inteligencji, wojska i duchowieństwa...
Niegasnące światło to zwieńczenie twórczości Szyriajewa. Pierwsze wydanie książki ukazało się w Nowym Jorku w 1954 roku, ale do rak rosyjskiego czytelnika dzieło to trafiło dopiero w roku 1991. Pisarz zmarł 17 kwietnia 1959 roku w San Remo we Włoszech. Kilka lat wcześniej, w Rzymie, Szyriajew zmienił wyznanie i przeszedł na katolicyzm. Ten istotny fakt z życia pisarza często jest krytykowany lub pomijany w jego biografiach. Nadal jeszcze zarzuca mu się zarówno zdradę ojczyzny (ZSRR!), jak i wiary.

Ksiażka-świadectwo, jak „Inny świat" Herlinga-Grudzinskiego, jak opowiadania Szałamowa, jak „Archipelag GUŁAG" Sołżenicyna. To wstrząsające świadectwo nieludzkiego systemu, wypróbowanego na osławionych Sołowkach. To zarazem świadectwo ludzkiej godności, broniącej się nawet w takich warunkach przed upodleniem.
Prof. dr hab. Andrzej Nowak

Tę opowieść postanowiłem napisać jeszcze na Sołówkach, nad grobami nieznanych pokutników, w imię starej rosyjskiej pobożności, i na mogiłach nowych męczenników, którzy oddali swe życie za Rus. (...) Pisałem o łzach i krwi, o cierpieniach i śmierci. I tylko o tym. (...) Mijały lata. W grzmotach wojny, w wichrze śmierci, w nowych potokach krwi i łez przypadło mi w udziale, jako jednemu z milionów istnień ludzkich, zadanie, by opowiedzieć o tamtych przeżyciach. (...) Jest to opowieść o ludziach, którzy żyli w łagrach, w ogromnych skupiskach i którzy wyrwali się z ciemności.
Borys Szyriajew

Borys Szyriajew, Niegasnące światło. Świadectwo więźnia pierwszego sowieckiego obozu koncentracyjnego, ISBN 978-83-7864-708-9, Wydawnictwo AA, Kraków 2014, format: 145 x 205, ss. 480, oprawa miękka

Copyright © 2024 Fundacja Servire Veritati Instytut Edukacji Narodowej. Wykonanie: Nazwa.pl