Preegzystencja, nieśmiertelność, reinkarnacja

Gdzie była moja osoba, zanim przyszła na ten świat, i gdzie znajdzie sie po śmierci? Religijna myśl Wschodu odpowiada: człowiek pochodzi od Ducha i powróci do Ducha w wyniku długiego procesu reinkarnacji, kolejnych wcieleń duszy. Dla wielu ludzi taka koncepcja okazuje się pociągająca, bo daje większe szanse niż wtedy, kiedy się przyjmie, że o wszystkim decyduje tylko jedna gra, tylko jedno życie. Trzeba jednak od razu zaznaczyć, że powody, dla których ludzie Zachodu skłaniają się ku doktrynie o reinkarnacji, są całkiem różne, a nawet sprzeczne z powodami podawanymi przez wielkich myślicieli Wschodu. U ludzi Zachodu wiara w reinkarnację nie jest uzasadniana wymogami etycznymi, to jest, żeby wyzwolić duszę od win i grzechów i wyrwać ją z łańcucha wcieleń, jak uczą wschodni mędrcy, przekonani o całkowitej marności świata materialnego i o konieczności porzucenia tegoż świata, żeby dostąpió szczęścia; reinkarnację przyjmuje się na Zachodzie raczej z powodów ontologicznych. Utraciwszy wiarę w życie pozagrobowe, wiarę w świat ducha (uważany za świat iluzoryczny, nierealny), ludzie Zachodu, jeśli chca ocalić jakiś rodzaj przetrwania - muszą siłą rzeczy szukać w reinkarnacji zastępczej formy zbawienia.
Doktryny o preegzystencji i reinkarnacji dusz są ściśle związane z pojęciem osoby. Moga się one pojawiać wyłącznie tam, gdzie bogactwo ontologiczne tego pojęcia nie zostało jeszcze ujawnione. Jeśli pojmuje się osobę w konkretności ludzkiego istnienia, jako jednorazowy i niepowtarzalny byt duchowy i cielesny - a tak właśnie pojmowana jest osoba w chrześcijaństwie - tym samym wyklucza się preegzystencję i reinkarnację.

tłum. Marta Wojewoda

Battista Mondin, Preegzystencja, nieśmiertelność, reinkarnacja, ISBN 83-7097-265-9, WAM, Kraków 1996, format: 145 x 205, ss. 196, oprawa miękka