Traktat o szczęściu

„Traktatem o szczęściu” można nazwać względnie wyodrębniony fragment Sumy teologicznej Tomasza z Akwinu, obejmujący kwestie 1.5 z "pierwszej części drugiej części" (Prima secundae) jego największego dzieła. W tych pięciu kwestiach Akwinata zajmuje się ostatecznym celem człowieka, traktowanym jako jego najwyższe dobro i utożsamianym ze szczęściem czy też szczęśliwością (felicitas, beatitudo).Dokonuje zatem podobnych pojęciowych identyfikacji i podejmuje podobne tematy jak te, które są rozważane w Etyce nikomachejskiej, zwłaszcza w jej księdze pierwszej i dziesiątej, a także ciągle nawiązuje do wywodów jej autora. Mimo to wyniki, do których dochodzi, wyraźnie odbiegają od ustaleń Filozofa. W eudajmonologii Arystotelesa ludzkie szczęście polega na wartościowym życiu - życiu tu na ziemi - poświęconym szlachetnej aktywności intelektualnej, jak również etycznej. Według jego średniowiecznego kontynuatora najwartościowsze nawet i najszlachetniejsze życie ziemskie może być nazywane życiem szczęśliwym jedynie w luźniejszym lub "analogicznym" sensie, jako że realizowane w nim "szczęście" - Arystotelesowska eudaimonia - jest w rzeczywistości jedynie podobizną szczęścia.
Prawdziwym zaś jego urzeczywistnieniem ma być dopiero wieczne duchowe działanie, na które człowiek może mieć nadzieje w życiu przyszłym, a które Tomasz z Akwinu utożsamia z uszczęśliwiającym widzeniem istoty Boga (visio beatifica, visi divinae essentiae) (...).

Święty Tomasz z Akwinu, Traktat o szczęściu, ISBN 978-83-89637-94-9, Wydawnictwo Marek Derewiecki, Kęty, format: 170 x 240, ss. 144, oprawa twarda