Stokrotka Pana Boga

Drodzy Czytelnicy!
Pod koniec ubiegłego, 2008 roku przyszło mi na myśl, że powinna powstać bajkowa refleksja o jednej z najmilszych świętych - o Teresce od Dzieciątka Jezus. Rozwinięcie tej myśli ułatwiło mi to, że jestem zaprzyjaźniona ze Zgromadzeniem Sióstr Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus, których Dom mieści się Podkowie Leśnej. Po rozmowie z Matką Judytą - Przełożoną Generalną ss. Terezjanek - zasiadłam do pracy. Materiałów na temat krótkiego życia św. Tereski jest wiele, siostry dostarczyły mi niepublikowane zdjęcia i opracowania biograficzne, w tym również myśli i rozważania Biskupa Adolfa Piotra Szelążka - Założyciela Zgromadzenia ss. Terezjanek, zatytułowane: „W heroicznym porywie miłości". Wykorzystałam je - w tekście tej opowiastki, opatrzone są one - gwiazdką. Wydawało mi się początkowo, że wystarczy usjąć, wziąć pióro do ręki i jakoś samo się wszystko napisze. Nic bardziej mylnego, im dłużej studiowałam życie świętej, jej relacje z rodzicami, siostrami, a przede wszystkim z Bogiem, tym mocniej uświadamiałam sobie wagę podjętego tematu. Z pozoru prosta dziewczynka, ale właśnie w tej prostocie kryła się tajemnica zrozumienia Bożych Planów nakreślonych dla życia każdego z nas. . . Tereska już we wczesnym dzieciństwie doświadcza głębokiego cierpienia. Umiera jej mama, gdy dziewczynka ma niespełna 5 lat. Potem przyszły choroby i rozstania z ukochanymi siostrami, które wstąpiły do klasztoru... W dziecięcej głowie kiełkuje i dojrzewa mistyczna myśl. Tereska ma zaledwie 15 lat, gdy już wie, ma pewność, że jej życie należy do Boga. Rozumie głęboko, że świat nie kończy się ani na domu rodzinnym, ani na klasztorze ss. Karmelitanek, do którego Tereska wstępuje. Realizuje się w codziennej posłudze, w pokorze i modlitwie, z pełną i dojrzałą świadomością, że wszystko co się dzieje na ziemi jest tylko przystankiem przed ostatecznym celem - Niebem. "Mała Droga" Tereski jest najprostszą drogą ku świętości. Ona czuje, że zwyczajne uczynki, codzienny uśmiech, pogoda ducha prowadzą do Boga. Tereska umiera mając 24 lata. Przed śmiercią składa obietnicę, że spuści deszcz róż na tych, których modlitwy za jej pośrednictwem zostaną wysłuchane. Grudniowe popołudnie. Szarzało na ulicy, świeży śnieg cienką warstwą posypał chodnik. Szłam z moją córką Bogumiłką i opowiadałam jej o Teresce. O tym kwiatuszku Bożym, stokrotce na łące Pana Boga... Mówiłam o jej zwyczajności i o świętości, powiedziałam także o owych płatkach róży, które z nieba zrzucać obiecała Tereska...Nagle Bogumiłka zatrzymała się i wskazując rączką powiedziała: - Popatrz mamo! - Przed nami na chodniku leżał jeden jasny płatek róży, świeży wśród topniejącego śniegu, wśród przechodniów, samochodów ochlapujących chodniki - uśmiechał się do nas rozjaśniając chwilę naszego spotkania! Życzę każdemu czytelnikowi, aby zawarta w tej książeczce refleksja na temat św. Tereski i jej życia przybliżyła postać tej niezwykłej dziewczynki, aby ta bajka prawdziwa zachęciła małych czytelników do głębszego poznania świętości stokrotki Pana Boga!
Podkowa Leśna Luty 2009
Lusia Ogińska

Lusia Ogińska, Stokrotka Pana Boga, ISBN 978-83-928077-8-0, Wydawnictwo Pisarstwa Nadobnego, Radom 2009, format: 168 x 238, ss. 28, oprawa miękka

Wysyłka w przeciągu 1-5 dni roboczych