Należy też liczyć się z tym, że w przypadku źle opracowanej szczepionki może dojść do zgonów około 0,1% populacji spośród wszystkich zaszczepionych osób, co w przypadku Niemiec oznaczałoby 80 tysięcy ludzi, którzy zmarliby przez to, że szczepionka nie została opracowana zgodnie z zasadami sztuki lekarskiej. […] Ewentualna umieralność na poziomie 0,1% przy podaniu szczepionki to szacunek, który potwierdza moje doświadczenie. Zajmuję się tą tematyką od 30 lat.
Odrzucam tę szczepionkę przeciw koronawirusowi z tego powodu, że nie została dokładnie przebadana zarówno pod względem bezpieczeństwa, jak i toksykologicznym oraz klinicznym. W tym przypadku zagrożenie dla ciała i życia jest niesłychanie wielkie. W rachunku ryzyka do zysku znacznie przeważa ryzyko związane z przyjęciem szczepionki nad ewentualnym zachorowaniem z powodu koronawirusa.
Prof. Stefan Hockertz,
naukowiec, immunolog i toksykolog, były dyrektor Instytutu Eksperymentalnej i Klinicznej Toksykologii na Uniwersytecie Medycznym w Hamburg-Eppendorf
…szczepionką nie jest substancja, która nie zawiera antygenów zdolnych do łączenia się z przeciwciałami. Większość „szczepionek” przeciw SARS-CoV-2 nie zawiera antygenów, a jedynie instrukcję do ich wytworzenia, więc nie można ich nazwać szczepionkami. […] Należy podkreślić, że wszystkie „szczepionki” przeciw SARS- -CoV-2 będące obecnie na rynku cierpią na ten sam grzech pierworodny – czas badań klinicznych w poszczególnych fazach został drastycznie skrócony. […] W przypadku SARS-CoV-2 mamy do czynienia z trwającym eksperymentem, któremu zostały poddane społeczeństwa potraktowane niczym króliki doświadczalne.
Prof. Kornelia Polok,
genetyk, biolog, specjalizuje się w bioinformatyce, biomatematyce, ewolucji molekularnej, genetyce populacyjnej, biotechnologii i genomice
Jeśli mamy wystarczająco dużo przeciwciał, a zarazem mało wirusów, to wówczas ochrona jest dobra. Jeśli wirusów jest więcej, wtedy staje się mniej pewna, natomiast jeśli wirusów jest jeszcze więcej, wtedy nie ma już żadnej ochrony. Dlatego nie można powiedzieć: „Jesteśmy chronieni, ponieważ mamy przeciwciała“. Z tego powodu pomysł paszportu immunologicznego na bazie przeciwciał nie jest przekonujący. I w zasadzie całkowicie pozbawiony sensu. Problem stanowi również to, że ochrona przez przeciwciała nie jest trwała. […] Nie warto zatem pytać kogokolwiek o to, czy ma paszport immunologiczny, bo ta informacja nic nie wniesie.
Kiedy szczepienie nie ma sensu? Gdy śmiertelność jest niewielka, a skuteczność ochrony niska. Ma to miejsce w przypadku SARS-CoV-2. Czy zatem należy wdrożyć masowe szczepienia? Moja odpowiedź na to pytanie brzmi: „zdecydowanie nie“.
Prof. med. Sucharit Bhakdi,
specjalista w dziedzinie mikrobiologii i epidemiologii chorób zakaźnych, były dyrektor Instytutu Mikrobiologii Medycznej i Higieny na Uniwersytecie w Moguncji
Niepotrzebne szczepienia podczas fałszywej pandemii świńskiej grypy
Jesteśmy świadkami „powtórki z historii” fałszywej pandemii świńskiej grypy, ale tym razem na dużo większą, bo globalną skalę. Dzisiaj już wiemy, że ogłoszona przez WHO w 2009 roku pandemia była fake newsem, a szczepionki, które wówczas zostały zakupione przez różne kraje, nie tylko były zbędne od strony medycznej, ale również szkodliwe. Jak zauważył dr Wolfgang Wodarg, „jedna z najłagodniejszych fal grypy” została ogłoszona pandemią…
Szwecja zaszczepiła wówczas ponad 50% swojej populacji, w tym również dzieci i młodzież, u których wystąpiło potem kilkaset przypadków narkolepsji. Wywołana przez szczepionki choroba była zupełnie „niepotrzebna”, ponieważ dzieci nie umierały z powodu świńskiej grypy. Prof. med. Sucharit Bhakdi, pracujący wtedy w Niemczech lekarz i naukowiec, był przeciwnikiem szczepień przeciw świńskiej grypie. Również dzisiaj ostrzega przed szczepieniami na koronawirusa:
Wskaźnik śmiertelności w przypadku świńskiej grypy faktycznie wynosił poniżej 0,02%, a więc nieco więcej niż w przypadku SARS-CoV-2, a zatem był niski. Znaczyło to tyle, że statystycznie na 10 000 osób chorych na grypę umierały dwie. W większości były to osoby starsze. Młodzi ludzie nie umierali. Podobnie wygląda to obecnie w przypadku SARS-CoV-2.
Niepożądane ciężkie powikłania po szczepionce na świńską grypę wystąpiły kilka miesięcy później i były brzemienne w skutki. Głównie w przypadku dzieci i młodzieży. Częstotliwość ich występowania wynosiła 1 na 10 000. Być może ktoś powie: „Jeśli uratowaliśmy 10 000 istnień i poświęciliśmy jedno życie, to niech tak będzie“. Jednakże spośród tych 10 000 młodych osób i dzieci nikt nie umarł na świńską grypę.
Autorzy
Clemens G. Arvay – austriacki biolog, autor wielu bestsellerów. Studiował Ekologię Krajobrazu i Stosowane Nauki o Roślinach w Wiedniu i Grazu. W swojej pracy koncentruje się głównie na relacji między człowiekiem a naturą, skupiając się na korzyściach zdrowotnych wynikających z kontaktu z roślinami, zwierzętami i krajobrazami.
Jego celem jest stworzenie ekopsychosomatyki jako ogólnie przyjętej, interdyscyplinarnej nauki obejmującej biologię, medycynę, psychologię i nauki społeczne. Arvay jest członkiem znanego austriackiego Forum Science & Environment, forum austriackich naukowców zajmujących się ochroną środowiska oraz autorem książki Corona -Impfstoffe: Rettung oder Risiko? („Szczepionki przeciwko koronawirusowi: ratunek czy ryzyko?”).
Prof. dr med. Sucharit Bhakdi – naukowiec i lekarz, wybitny specjalista w dziedzinie mikrobiologii i epidemiologii chorób zakaźnych; przez 22 lata był dyrektorem Instytutu Mikrobiologii Medycznej i Higieny na Uniwersytecie w Moguncji w Niemczech.
Autor kilkuset publikacji naukowych, jeden z najczęściej cytowanych naukowców w dziedzinie medycyny w Niemczech. W latach 1990–2012 był redaktorem naczelnym czasopisma naukowego „Medical Microbiology and Immunology”.
Prof. Sucharit Bhakdi otrzymał kilkanaście wyróżnień za swoją pracę naukową.
Dr Geert Vanden Bossche – jeden z najbardziej znanych na świecie czołowych badaczy szczepionkowych, który pracuje aktywnie na polu badań technologiczno- -rozwojowych dotyczących szczepionek. Ma bardzo bogate doświadczenie zawodowe. Otrzymał dyplom doktora weterynarii (doctor of veterinary medicine) na Uniwersytecie w Gandawie w Belgii, a doktorat z wirusologii obronił na Uniwersytecie w Hohenheim w Niemczech. Był adiunktem na Uniwersytecie w Belgii w Niemczech. Następnie podjął współpracę z kilkoma firmami zajmującymi się szczepionkami (GSK Biologicals, Novartis Vaccines, Solvay Biologicals), gdzie prowadził badania dotyczące ich rozwoju.
W późniejszym czasie dr Geert Bossche dołączył do zespołu Global Health Discovery Fundacji Billa i Melindy Gates w Seattle (USA), gdzie pracował jako Starszy Koordynator Programowy. Następnie podjął współpracę z Global Alliance for Vaccines and Immunization (GAVI) w Genewie jako członek ścisłego zespołu ds. programu dotyczącego Eboli, gdzie monitorował prace nad opracowaniem szczepionki na tego wirusa. Wraz z innymi partnerami firmy reprezentował GAVI na różnych forach, w tym w WHO, analizując postępy w walce z wirusem Eboli oraz powstawanie planów związanych z adekwatną reakcją na możliwość wystąpienia pandemii, która objęłaby cały świat.
W 2015 roku dr Geert Bossche przeanalizował i zakwestionował bezpieczeństwo szczepionki na Ebolę, która była używana w badaniach szczepień pierścieniowych przeprowadzanych przez WHO w Gwinei. Jego krytyczna analiza naukowa oraz raport dotyczący informacji opublikowanych przez WHO w „The Lancet” w 2015 roku zostały przesłane do wszystkich międzynarodowych organów ds. zdrowia zajmujących się regulacją programów szczepień. Po zakończeniu współpracy z GAVI dr Geert Bossche dołączył do Niemieckiego Centrum Badań Zakażeń w Kolonii, gdzie pracował jako przełożony Biura ds. Rozwoju Szczepionek. Obecnie jest niezależnym konsultantem do spraw biotechnologii szczepionek, a zarazem prowadzi własne badania nad szczepionkami opartymi na komórkach NK (natural killers).
Dr hab. n. med. Andrzej Marcin Bugaj – nauczyciel akademicki, promotor kilkudziesięciu prac licencjackich i magisterskich oraz opiekun naukowy specjalizacji z zakresu farmacji klinicznej; członek kolegium redakcyjnego („Editorial Board Member”) World Journal of Methodology (Hongkong-USA) i Jacobs Journal of Medicinal Chemistry (USA).
Obronił pracę magisterską zatytułowaną: „Fotofizyczne i fotochemiczne właściwości tiokumaryny w roztworach niewodnych” na Wydziale Farmaceutycznym Akademii Medycznej w Poznaniu, gdzie specjalizował się w zakresie farmacji klinicznej i zrobił specjalizację z analityki farmaceutycznej. Następnie obronił rozprawę doktorską pt. „Kinetyka i mechanizm fotodegradacji azatiopryny” na tej samej uczelni i zyskał stopień doktora nauk farmaceutycznych, a następnie rozprawę habilitacyjną zatytułowaną „Wybrane aspekty fotochemioterapii doświadczalnej” na Wydziale Lekarskim II Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu.
Jego pobyty naukowe obejmowały: Laboratoire de Photobiologie, Muséum National d’Histoire Naturelle w Paryżu, w którym doktorat u Henriego Becquerela rozpoczynała Maria Skłodowska-Curie. Pobyt w ramach Stypendium Rządu Francuskiego; Department of Radiation Biology, Institute for Cancer Research, The Norwegian Radium Hospital w Oslo; Département Laser, Laboratoire de Photobiologie des Cancers, Centre Hospitalier Universitaire „Nord-Laënnec” w Nantes we Francji; Klinik und Poliklinik fürDermatologie der Universität Regensburg, w Ratyzbonie w Niemczech – udział w zabiegach leczenia nowotworów skóry metodami terapii fotodynamicznej; Photopharmacology and Molecular Imaging Group, Faculty of Science and Engineering, Groningen University, w Groningen w Holandii – zapoznanie się z metodami syntezy i badań leków fotofarmakologicznych.
Dr hab. Andrzej Bugaj był też stałym uczestnikiem uzupełniających studiów z zakresu: fotofizyki, fotochemii, fotobiologii medycznej (fotoimmunologia, fotokancerogeneza, przekazywanie sygnałów komórkowych, biosynteza witaminy D, fotodiagnostyka, fototerapia ze szczególnym uwzględnieniem terapii fotodynamicznej), biologii fotoreceptorów, fotobiologii środowiska oraz fotosyntezy organizowanych przez Università di Padova we Włoszech w Brixen-Bressanone.
Podjął również studia uzupełniające z zakresu fotochemii w Dipartimento di Chimica „Giacomo Ciamician”, Università degli Studi w Bolonii we Włoszech oraz studia uzupełniające z zakresu terapii fotodynamicznej na Hôpital Saint-Louis w Paryżu, a także studia uzupełniające z zakresu terapii fotodynamicznej i laserowej na Medical University w Innsbrucku w Austrii.
Jest także autorem licznych publikacji naukowych i popularnonaukowych. Jego indeks Hirscha jest równy 12 (Google Scholar), zaś jego artykuł na temat innowacyjnych strategii celowanej terapii fotodynamicznej miał ponad 230 cytowań.
Prof. Pierre Capel – profesor Immunologii Eksperymentalnej na Uniwersytecie w Utrechcie. Studiował biochemię na Wydziale Matematyki i Fizyki Uniwersytetu w Amsterdamie. Przez wiele lat zajmował się biologią podstawową i molekularną oraz wpływem uczuć i emocji na poziomie komórkowym i DNA. Autor książki The Emotional DNA, która łączy świat uczuć z biologią molekularną.
Prof. dr Stefan Hockertz – naukowiec, immunolog i toksykolog, były dyrektor i profesor Instytutu Eksperymentalnej i Klinicznej Toksykologii na Uniwersytecie Medycznym w Hamburg-Eppendorf. Obecnie dyrektor generalny Tpi consult GmbH, jednej z przodujących w Europie firm zajmujących się doradztwem w dziedzinie toksykologii i technologii farmaceutycznej.
Prof. med. Christian Perronne – lekarz i profesor uniwersytecki, specjalista w zakresie chorób wewnętrznych, zakaźnych i tropikalnych, kierownik oddziału chorób zakaźnych Szpitala Uniwersyteckiego Raymond Poincaré w Paryżu.
W 1985 roku obronił pracę magisterską dotyczącą leczenia kumermycyną A1 zapalenia wsierdzia u szczurów wywołanego przez Staphylococcus aureus, a w 1992 roku doktorat na tej samej uczelni pod kierunkiem Jeana -Jacquesa Pocidala pt.:„Fizjopatologiczne i terapeutyczne badania nad zakażeniami oportunistycznymi AIDS wywołanymi przez mikroorganizmy rozwijające się wewnątrzkomórkowo” (Physiopathological and therapeutic study of opportunistic infections of AIDS due to microorganisms with intracellular development).
Christian Perronne jest również autorem i współautorem ponad 300 artykułów naukowych publikowanych w liczących się czasopismach. Brał też udział jako główny badacz w kilku ważnych badań klinicznych. Od 1994 roku zajmuje się leczeniem przewlekłej boreliozy i związanych z nią chorób. Jest współzałożycielem i wiceprzewodniczącym Francuskiej Federacji Przeciwko Chorobom Przenoszonym przez Kleszcze (FFMVT) oraz przewodniczącym jej rady naukowej, a także autorem książki „Prawda o boreliozie” (La vérité sur la maladie de Lyme). Jako jeden z nielicznych kwestionuje wiarygodność medycznych testów diagnostycznych (Elisa, Western Blot) na boreliozę i ich zdolność do identyfikacji wszystkich rodzajów boreliozy.
Przez 15 lat prof. Christian Perronne był czołowym doradcą ds. zdrowia publicznego w kilku rządach francuskich oraz przewodniczącym komitetu technicznego ds. szczepień i wiceprzewodniczącym komisji ekspertów ds. szczepień strefy europejskiej wraz z Rosją i środkową Azją.
W 2004 roku brał udział w badaniach nad szczepionką przeciwko wirusowi H5N1 ptasiej grypy. Badał też skutki adaptacji wirusa HIV do wysoce aktywnej terapii przeciwretrowirusowej. Doradzał WHO w zakresie europejskiej polityki szczepionkowej i był przewodniczącym komisji chorób zakaźnych przy francuskiej Naczelnej Radzie Zdrowia Publicznego.
Do grudnia 2020 roku pracował w szpitalu Raymond-Poincaré w Garches, gdzie pełnił funkcję kierownika oddziału chorób zakaźnych.
Prof. Kornelia Polok i prof. Roman Zieliński – genetycy i biolodzy ewolucyjni, którzy od kilkudziesięciu lat zajmują się zastosowaniami metod molekularnych w analizie i ewolucji genomów różnych grup organizmów, a także wykorzystaniem metod opartych o reakcję PCR w diagnostyce medycznej, genetyce populacyjnej oraz identyfikacji zagrożeń związanych z organizmami modyfikowanymi genetycznie. Posiadają też doświadczenie w identyfikowaniu materiałów za pomocą reakcji PCR na potrzeby policji, stacji hodowli roślin, parków narodowych oraz szpitali.
W trakcie swojej kariery naukowej prof. Roman Zieliński i prof. Kornelia Polok współpracowali z kilkoma uniwersytetami w Polsce oraz wieloma instytucjami naukowymi na świecie, efektem czego było koordynowanie projektów w ramach 5 i 6 Programu Ramowego Unii Europejskiej.
Skutkiem tych międzynarodowych działań było powołanie w 2012 roku inicjatywy e-Gene: Centre for Evolution, Genomics and Biomathematics, w ramach której, obok działalności naukowej ukierunkowanej na analizę genomów i wykorzystanie projektów sekwencjonowania genomów do poprawy jakości życia, prowadzą działalność edukacyjną i popularyzatorską. W Polsce w ramach tej inicjatywy powstało Stowarzyszenie e-Gene, którego celem jest ochrona szeroko rozumianego środowiska człowieka.
Prof. Roman Zieliński i prof. Kornelia Polok są niezależnymi naukowcami i nie są związani na stałe z żadną polską uczelnią. Reprezentują Stowarzyszenie e-Gene Tatry.
Prof. Kornelia Polok – jest biologiem o specjalności genetyka, bioinformatyka i biomatematyka. Od 1996 roku współpracuje z prof. Romanem Zielińskim – najpierw w Katedrze Genetyki Uniwersytetu Szczecińskiego, następnie w latach 1998–2013 w Katedrze Genetyki UWM w Olsztynie, a ostatnio w ramach międzynarodowej inicjatywny e-Gene. W latach 2006–2008 prof. Kornelia Polok rozpoczęła współpracę z Uniwersytetem w Hanowerze oraz w Southampton. Od 2009 roku pracowała na stanowisku profesora na uniwersytetach w Niemczech, UK i Grecji. W 2010 rozpoczęto realizację wspólnych projektów badawczych dotyczących analizy genomów roślinnych, odpowiedzi roślin na stres oraz identyfikacji patogenów metodami molekularnymi.
Prof. Kornelia Polok ma duże doświadczenie we współpracy międzynarodowej potwierdzone stażami naukowymi na: Uniwersytecie w Dundee (UK), Uniwersytecie w Hanowerze (Niemcy), Uniwersytecie w Wageningen (Holandia), FORTH i Uniwersytecie na Krecie (Grecja) oraz na Uniwersytecie w Lubljanie (Słowenia). Ponadto uczestniczyła w realizacji 10 międzynarodowych projektów, w tym w ramach 6 Programu Ramowego Unii Europejskiej. Jej wybitne osiągnięcia w realizacji projektu MTKD-CT-2004-509834 zostały opisane w publikacji Komisji Europejskiej zatytułowanej Building Research Career in Europe. Ponadto prof. Kornelia Polok była członkiem Komitetu Zarządzającego oraz Przedstawicielem Narodowym w akcji COST FA0603.
Prof. Kornelia Polok posiada kwalifikacje w zakresie bioinformatyki i biomatematyki, które zdobyła w ramach stażu w prestiżowej Fundacji HELLAS, FORTH oraz na Uniwersytecie Kreteńskim w Grecji. Począwszy od 2009 roku, prof. K. Polok ściśle współpracowała w realizacji projektów badawczych z zakresu bioinformatyki i biomatematyki z Uniwersytetem w Hanowerze oraz w Southampton, co doprowadziło do utworzenia w 2012 roku Centre for Evolution, Genomics and Biomathematics, e-Gene, którego Prezesem została prof. K. Polok.
Obecnie pełni również funkcję profesora z zakresu bioinformatyki i matematyki w Centrum e-Gene. Misją Centrum jest przełożenie osiągnięć współczesnej genetyki na narzędzia aplikacyjne służące poprawie życia i zrównoważonemu zarządzaniu zasobami przyrody. Jako wieloletni i ceniony ekspert Komisji Europejskiej Kornelia Polok posiada dogłębną znajomość procedur oceny projektów badawczych Unii Europejskiej.
Fałszywa pandemia. Krytyka naukowców i lekarzy. Szczepionki Fototerapia Leczenie cz.4, praca zbiorowa, ISBN, Fundacja Osuchowa, 2021, format: 125x195, ss. 568, oprawa miękka
