Cywilizacja nr 62 "Dylematy antychowania"

Kochać aby wychować

Friedrich Fröbel (1782–1852), niemiecki pedagog i teoretyk wychowania, stwierdził (a powtarzali to po nim inni liczni znawcy przedmiotu), że „nie ma złej młodzieży; są tylko źli wychowawcy, zaś wychowanie – to przykład i miłość, nic więcej”. Tak modna obecnie, lansowana przez media i „postępowych” specjalistów antypedagogika stoi w jaskrawej sprzeczności z powyższym, jakże słusznym poglądem. Wychowawca, który nie jest mistrzem i przewodnikiem, ale – zgodnie z wymaganiami antypedagogiki – tylko „kompanem” swego podopiecznego, nie stanowi dla niego autorytetu, a więc nie podbuduje go wartościowym przykładem, ani nie wzmocni mądrą miłością. Rozwijające się „samopas”, a nawet podsycane przez antypedagogów, często niezdrowe mrzonki i emocje młodego człowieka sprawiają, że wyrasta on na cynika i egoistę stając się wychowawcą kolejnej generacji podobnych sobie egoistów i cyników.

Szczegółowy rejestr zagrożeń płynących z antypedagogiki oraz przeciwstawne im zasady personalistycznych kierunków wychowania w oparciu o prawdę, dobro i piękno przedstawiamy dziś Czytelnikom w niniejszym numerze naszego periodyku.

Źródła antypedagogiki Autorzy nasi umiejscowiają w relatywizmie moralnym i we wszechobecnym wpływie mediów, które poprzez krzykliwe reklamy budują swoistą „cywilizację konsumpcjonizmu”. Wynikają stąd daleko idące konsekwencje m.in. w postaci braku wrażliwości wielu młodych ludzi na losy drugiego człowieka, lekceważenia przez nich spraw społecznych, wyśmiewania symboli religijnych i narodowych. Relatywizm moralny wpływa ujemnie także na wiele innych, bardzo niekorzystnych zjawisk, takich m.in. jak destrukcja uniwersytetów.

Odpowiedź na pułapki antypedagogiki przynoszą artykuły poświęcone cechom opartej na personalizmie pedagogiki perennis, procesom kształtowania dojrzałości emocjonalnej poprzez wychowanie uczuć, roli edukacji religijnej i patriotycznej w formowaniu osobowości młodych ludzi. Na szczególną rekomendację zasługuje obszerna, wnikliwa analiza wizji człowieka-osoby dokonana w oparciu o myśl antropologiczną K. Wojtyły, warta polecenia jest też recenzja książki traktującej o twórczości wybitnego, nieżyjącego już reżysera, K. Kisielewskiego, a także pełna ciekawostek historycznych i obyczajowych gawęda o „pedagogice dworskiej”.

Niech zaproszeniu do – miejmy nadzieję – pożytecznej i owocnej lektury „Cywilizacji” towarzyszy do dziś aktualna, choć licząca już ponad 20 stuleci sentencja starożytnych Rzymian: „Puerum rege: qui nisi paret – impera, sed maxima debetur puero reverentia – memento! [Dzieckiem kieruj, gdy nieposłuszne – rządź, lecz pamiętaj, że dziecku należy się najwyższy szacunek].

REDAKCJA

ISSN 1643-3637, Dylematy antychowania, "Cywilizacja" (2017) nr 62, Fundacja Servire Veritati Instytut Edukacji Narodowej, Lublin 2017, ss. 226, format: 166 x 240 , oprawa miękka