Z tajemnic masonerii

Masoneria, jako organizacja o skrystalizowanym już programie, wystąpiła po raz pierwszy na widownię dziejową w okresie poprzedzającym wybuch wielkiej rewolucji francuskiej.
Prądy i ruchy analogiczne, to jest zmierzające do obalenia istniejących ustrojów państwowych i propagujące walkę z Kościołem katolickim, przejawiały się w ciągu naszej ery wielokrotnie, traktowanie ich jednakże jako zawiązków masonerii, jest rzeczą nieumotywowaną.
Ruchy te bowiem posiadały charakter czasowy, sporadyczny i historia ich nie wykazuje ani ciągłości, ani jednolitości programu i kierownictwa, czyli żadną miarą, jak to czynią historycy masonerii, fermentów tych nie można traktować, jako przejawów tej samej, opartej o wiekową tradycję organizacji.
Faktem ustalonym jest, że dopiero w epoce poprzedzającej wybuch rewolucji francuskiej powstały na ziemiach Francji, a później w całej Europie, tajne organizacje, utrzymujące ze sobą stały kontakt, posługujące się tym samym rytuałem, uzależnione od zakonspirowanej centrali.
Żądania i projekty zmian ustroju państwowego, które w przeddzień rewolucji napływały ze wszystkich zakątków Francji do Paryża, były wypracowane w tajnych organizacjach masońskich.
W rewolucji francuskiej masoneria odegrała rolę czynnika kierującego, organizacyjnego, ona też wypracowała ideologię „wielkiej” rewolucji.
Tajność i wielostopniowość masonerii utrudniają wprawdzie zorientowanie się w jej celach i ideologii, niemniej jednakże i ten system organizacyjny nie zdołał osłonić wszystkiego. Z biegiem czasu ujawnił się szereg faktów i spoza osłon konspiracji pewne przynajmniej właściwości masonerii wystąpiły wyraźnie.
Za rzecz ustaloną przyjąć należy brak jednolitości i różnorodność prądów, kierunków wśród masonerii. Tak np. masoneria w Niemczech posiada charakter wybitnie nacjonalistyczny, wrogi żydom, w skład zaś loży „Bnei-Brith” wchodzą wyłącznie żydzi.
Znaczne różnice zarysowują się następnie pomiędzy masonerią angielską a kontynentalną (łacińską). Pierwsza jest konserwatywną, druga ma charakter rewolucyjny, wywrotowy i walkę z religią wysuwa na plan pierwszy. Masoneria romańska (łacińska) jest zdecydowanie antychrześcijańska, masoneria angielska i amerykańska jest deistyczna. Również ustosunkowanie liczebne i jakościowe przedstawia się różnie w lożach anglo-saksońskich i łacińskich. Masoneria angielsko-amerykańska kładzie nacisk na ilość swych członków, podczas gdy masoneria łacińska zwraca uwagę w pierwszym rzędzie na jakość i przyjmuje tylko tych kandydatów, którzy gwarantują jej daleko sięgające wpływy. Fakty następnie takie, jak łączenie się masonerii amerykańskiej w pewnych wypadkach, jak np. przy wyborze prezydenta St. Zjednoczonych, z organizacjami masonerii wręcz przeciwnymi, wystąpienie dalej tejże masonerii z ogólnomasońskiego związku, skutkiem tego, że większość lóż europejskich wykluczyła słowo Bóg ze swego rytuału, jak i skutkiem tego, że loże te wypowiedziały się za Ligą Narodów — dowodzą dostatecznie jasno braku jednolitości wśród masonerii. Rozbieżność ta jednakże w pewnych punktach kończy się. Poza nią istnieje szereg cech wspólnych, obowiązujących dla wszelkich odcieni i odgałęzień masonerii.
Główną, wspólną, powszechną cechą masonerii jest walka z Kościołem katolickim i z ustrojami państwowymi nie opartymi na ludowładztwie.

(fragment książki)

dr. Mieczysław Skrudlik, Z tajemnic masonerii, ISBN 978-83-60048-52-8, Ostoja, Krzeszowice 2015, format: 148 x 210, ss. 104. oprawa miękka